Uyga qaytayotib telefonda Jamila bilan iliq suhbat qurardim. Munosabatimiz asta muhabbat bosqichi tomon siljiyotganigami, shunchalik berilib ketibmanki ortimdan sharpasiz suhbatimni tinglab kelayotgan ayolni sezmay qolibman.

- Zafarbek... - Dilbar opaning, ovozini eshitib biroz dovdirab qoldim, - oyingiz uydamilar?

Qitmirona kulib, turishida bir hadik sezib yelka qisdim:

- Bilmadim...

- Siz-a-a... Bilasiz, hamma narsani bilasiz-ku?

Masxaraomuz, so‘zamonlik bilan jinjilog‘ini o‘ynaib, yelkasidan oshib turgan uzun sochlari uchini qo‘ng‘iroq qilib o‘radi. Siringni bilaman deganday chap ko‘zini hiyol qisib labini chetida jilmaydi. Oldindan hulosa qilmay, zo‘raki kulumsiradim. Orqama ketin hovliga kirib bordik. Oyim bilan Dilbar opa ko‘rishib so‘riga o‘tirishdi. Tinchlikdan umid qilib, xonamga ravona bo‘ldim. Biroq qulog‘im ding, ularni suhbatini tinglayman.

***

Dilbar opa haqida qisqacha malumot bersam. U paytlar yosh edim, qishloqqa bir yosh kelin tushdi. Oyim bilan qalin bo‘lib ketgan bu opa meni yaxshi ko‘rardi. Doyim meni ko‘rsa quchoqlab, yuzimdan o‘paverardi. Jizzaki bola bo‘lgan ekanman, birgal sonidan tishlab olibman, shu-shu ''Arsloncham'' deya erkalab, shirinliklar bilan siylaydigan bo‘lidi. O‘zim ham bora-bora, talpinadigan bo‘lib uni yaxshi ko‘rib qoldim. Biroq mahalla kuy uni unchalik hushko‘rmas edi. Sababini sal kattaroq bo‘lgach tushundin. Ikkincha ayol bo‘lgan Dilbar opa, Vali tog‘adan anchagina yosh ekanligi kamdek biroz yengil tabiyat ekan. Biroq bo‘layotgan gap-so‘z, mish-mishlani asossiz ekanini so‘zsiz isbotlab, necha yildirki farzandlari bo‘lmasada tinch yashab kelishmoqda edilar.

Er-xotinning ovunchog‘i, bir necha yil avval ochilgan do‘konlari, yildan-yilga kengayib uch, to‘rt qishloqni ehtiyojini taminlay oladigan ''Unversal market" maqomiga yetib ulgurgandi.

***

Ayni dam ularni suhbatlariga quloq tutib, men va do‘konga taluqli mavzu ekanligini tushundim. Sal o‘tib oyim chaqirib, tashrif sababini mengayam ochiqladilar. Malum bo‘lishicha, yoshiyan oltmishdan osha boshlagan Vali tog‘aga, yuk uchun qilinadigan safarlar og‘irlik qilayotgan ekan. Bundan buyog‘iga Dilbar opani o‘zi yukka borishiga to‘g‘ri kelib qolibdi. Dilbor opaga, yaqin hayrihoq oyla valiki bo‘lganim uchun, men to‘g‘ri kelar emishman. Har turli sabablarni dalil keltrishsada, asil maqsad...

Dilbar opa, o‘ttiz to‘rt yoshda bo‘lsada, farzand tug‘magani, tabiy chiroy, muntazan soya-salqinda ishlash, o‘ziga qarashga yetarlicha mablag‘i va vaqti borligi, yuz chiroyini ajinlarsiz saqlashiga, doyimiy haratchanlik esa yog‘lardan holi nozik qomotiga o‘zgacha sayqal bergandi... Hullas safarlarda, Vali tog‘ani bu bebaho gavhariga qo‘riqchi bo‘lishim kerakligini angladim.

''Dilbaring, boshingda qolsin, qari quzg‘un!''

Dilimdagi, yuzimda aks etasada tilimga chiqmadi. Rat etishga chog‘langan edim, u jinjilog‘ini o‘ynatib, sochlari uchini qo‘ng‘iroqlayotgotgani ko‘rgach, o‘yga toldim.

***

Dlbar opa, oyim bilan avvaldan bir shaharchadan bo‘lganliklari uchun qalin bo‘lib ketishgandi. O‘zini bizni oylaga yaqin olganidan, meni, singlimni o‘zi bilan olib yurishga odatlangandi. Albatda oyim ishda bo‘lgan vaqtlarda. Yoshim o‘ndan oshib bazan sho‘xlik, bazida yarashmagan ishlarga bosh suqib urushqoq, bezori degan unvonga sarovor bo‘libman. U chaqimchi, tarbiyam masalasiga aralashib har bir ishimni oyimga yetqaza boshlabdi. Albatta yaxshi niyatda, biroq bu menga yoqarmidi. Ilk segareta chekkanim, bir necha bor urushganim, dars qoldrganim, jo‘ralar bo‘lan qovun o‘g‘irlaganim... O‘o‘ooo, dadamdan qancha kaltak yedima!

''Qanjiq, chaqimchi!''

Bu haqorat, nafaqat dilimda balki bor ovozda tilimdanam uchardi. Kaltak yeganim shunchalik alam qilgan ekan, uni yomon ko‘rib qoldim. Uyga kelsa haydab yuborar, do‘koniga yordamlashgani kirmas, to‘qnashganda dung‘ullab haqoratlab o‘tardim. Biroq o‘ziga olmas, buni bolalik injiqligiga yoyib, kulib qo‘yardi. Bu holat uzoq davom etdi, ohir o‘zi:

- Arsloncham chaqimchi opangizni kechirsaniz bo‘lardi! - deb kechrim so‘rab, tug‘ulgan kunimga yangi boks anjomlarini sovg‘a qildi.

- Rahmat, sizdan xafa emasman!

Ko‘ngil qurg‘ur, orziqilgan sovg‘aga sotilib, yana inoqlashib ketdik.

O‘n uch yashar bolaman o‘sha kezlari. Maktab, sport to‘garagimdan bo‘sh vaqtlar, yana do‘konga yordamga chiqardim. Endi shirinlikka aldanmas, hizmatimga yarasha moddiy rag‘bat olardim. Qo‘lim pul ko‘rgan, boksda natijan yaxshi dimog‘im baland, kamiga ayni qo‘zg‘olish yoshida emasmanmi! Hullas jinjilog‘ viqeasi sodir bo‘ldi.

Vali tog‘a ish bilan qayoqqadir ketgandi. Dilbar opa ham yasan-tusan qilib do‘konni menga ishonib, mahalladagi xotinlar marosimiga chiqib ketdi. Tushga yaqin, hushnud kayfiyatda kirib keldi:

- Qandaysiz arsloncham?

- Zo‘r!

- Oho‘o‘o‘... Zo‘r bo‘lingda... - erkalatgan ohangda kuldi, - Savdo qanday bo‘lyapti?

- Doyimgidek...

- Yaxshi... Tushlik qilib oldizmi?

- Och emasman!

- Ha mali... Bo‘lmasa siz biroz qarab turing, men yarim soatgina mizg‘ib olayin keyin o‘rin almashamiz. Siz to‘garakizga ketaverasiz ho‘pmi?

- Ho‘p!

Dilbar opa, uyiga emas do‘kon ichidagi chog‘roq dam olish honasiga kirib ketdi.

Qoq tush vaqti, quyosh qizdirgan unda-bunda gazli ichimliklar, muzqaymoq ixlosmandlarini hisobga olmasa nafaqat do‘kon balki qishloqdaham sokinlik hukmron edi. Soatga qaradim aytilgan vaqtdan hiylagina fursat o‘tgandi. Dam olish honasiga bordim. Odatda bu yerda mendan boshqasi dam olmasligi uchun taqillatmasdan eshik ochardim. Bu safar ham odatimni takrorlabman. Eshik qoqmay xonga kirdimu, manzaradan dong qotib qoldim.

Ayni yoshlikning uyg‘onish davri, ko‘ngilda qarama qarshi jins vakillariga bo‘lgan ishtiyoqni kuchli uyg‘onishi boshlangan. Kindikdan pasroqdagi qahramon, kamina tengi yigitchalarda bo‘lganidek, biroz et olib, yelkasida qattiq mo‘yli, mo‘yna o‘stira bishlagan kezlari emasmi!

Dilbar opa, hatto oyoq kiyimi yechmabdi. O‘ringa o‘zini tashlabdiyu uyquga g‘arq bo‘libdi. Ayol kishini ifori, xonani tutib bir lahza sarhush aylab jildirmay qo‘ydi. Go‘zal qomatga yarashgan go‘zal liboslar bu ayolni suydurishga majbur aylagan bir istakni ko‘ngilga soldi. Anovi polvon kichikkina jussasini martlarcha ko‘tarib, sho‘rtigimga boshini tirab oldi.

Yonbosh yotgan ayolning, ko‘ylagining kalta etagi yanayam yuqoriga ko‘tarib, neylon kalkotkaliri oyog‘ining shaklini mukammal tarzda namoyon etgandi. Hayajondan peshonamda sovuq ter hosil bo‘ldi, biroq qattiq mushakli sonlaridan silab ko‘rishga o‘zimda jurat topdim. Neylon matoning mayinligi qo‘limga judayan hush yoqdi. Yurak urushi shunchalar tezlashib ketganidan dupurini quloqlarim eshitar darajaga yetgandi. Uning qattiq uyqydaligi ko‘nglimni salgina hotirjamlikka undab keyingi qadamga turtki berardi. Ko‘krak qismiga bo‘lgan qiziqishim biroz hissiz kechdi. Ko‘ylak ostidagi sharlarning haroratini his etmagandan keyin, rezina koptokchadan farqsiz narsa emasdi...

Endigi qilmoqchi bo‘layotgan ishimni, o‘ylashni o‘ziyoq ko‘nglimda qurquv hissini uyg‘otgandi. Baribir, ochib o‘sha azoni ko‘rolmasamda shaklini his etishga bo‘lgan ishtiyoqni zo‘ridan barmoqlarmni, sonlar orasiga uzatdim.

''Uu-u-u-h-hhhh...''

Nafaqt barmoqlarm titrar, balbki hiyol ko‘zim tinganday bo‘ldi. Uyer iliq edi, ehityotkorlik bilan barmoqlarmni qimirlatar, chuqurroq botirib ayol azosini yoqimli yumsoqligini his etardim.

''Nima bo‘ldi!!!''

Qarshimda gavdasini ko‘targan ayol, zumda nimalar sodir bo‘layotganini tushungan, shuning uchunam sonlarini mahkam qisib kaftimni oyoqlari orasida qoldirib, bir qo‘li bilan, bilagimni tutib turardi. Bu ishimni oqibatidan shu qadar qo‘rqib ketdimki, ko‘zlarim tinib tilim aylanmay qoldi. Qochish esa hayolimga ham kelmabdi. Bir muddatdan so‘ng o‘zimga kelib qo‘limni olmoqchi bo‘ldim. U yanayam qattiqroq ushlab oldi. Uyalti joyida qo‘lim turgan bo‘lsada, qo‘yib yubormadi! Maqsadini tushunmasdim, birov kirib qolsa shu holatni dalil ko‘rsatmoqchimi yoki...

- Arsloncham, - asta ammo tahdidli ovoda shivirladi, - Nima qilyapsiz?

Jin ursin, o‘zimni qanday oqlayman. Pushaymonlik hissining kuchliyligidan miyam o‘ylashdan to‘xtab qolgandek edi. Bir fursatdan so‘ng qo‘limni chotidan olishga urunib g‘udurladim:

- Men faqat jinjilog‘imni qo‘yib ko‘rmoqchi edim!

''Boxonani mukammalligini qaranga! Hozir eslasan o‘zimam qotib kulaman!''

U ham shunday qildi, yuzidagi g‘azab o‘rnini istehzoli tabassum egalladi. Oyoqlari biroz bo‘shashib kaftimni olishimga imkon bo‘ldi. Ammo bir epchillik bilan qo‘lini shortigim ichiga soldiyu, jonvorga azob berar darajada changallab oldi. Mijjalarimga to‘layotgan yoshni zo‘r berib ushlab turar, ayni dam qimir etolmasdim ham.

- Keyin nima qilmoqchi ediz?

Istehzoli tabassum, qattiq tikilgan ko‘zlar qarshisida ojizona bosh egdimu, yana bir ahmoqona javob o‘ylab topdim:

- Qandayligini bilmoqchi edim!

Yuzini chetga burdiyu piq etib kulib qo‘ydi, ammo voy-yoylarib changalidagi jonvorni qattiqroq siqimladi.

- Ho‘sh... - bir qoshini asabiy uchirib ko‘zimga tikildi, - Bildizmi?

Bayagidanda battar o‘ng‘aysizlanib boshimni quyi solgan ko‘yi avval bosh qimirlatib "Ha" so‘ng bosh chayqab "Yo‘q" ishorasini qildim. Uning yuzi qulog‘im ostiga yaqinlashib, kinoyali shivirladi:

- Kattalarnikiga qiziqquncha, avval katta bo‘ling... - hadikdan allaqachon formasini yo‘qatib ulgurgan azoyimni asabiy cho‘zg‘iladi, - Manabu sabzichayam yetilib yigit bo‘lsez, to‘y qilib qizizqanizni qo‘yniza solamiz... Ho‘pmi?

Yana bosh qimirlatib qo‘ydim. Qo‘lini oldiyu, asta o‘rnidan turdi, kiyim boshini tartibga solgan bo‘ldi. Bu holatdan miyg‘ida kulayotgan bo‘lsada, mendan g‘azablanayotgaini sezib turardim.

- Ahmoq bolakay... Hali onangizga aytib, bir adabizni berdirib qo‘ymasam yurgan ekanman!

Ichimdan nima o‘tgani o‘zimga ayon, uyga qanday kelganimni eslay olmayman. Hayolni bir o‘y band etgan.

"Dadam bilsalar..."

Avvalgi uch kun og‘ir o‘tdi, keyingi haftalar biroz hadik bilan. Biroq hech kimga hech nima aytmadi. Ammo unutib yubormadi, oradan uch yarim yil vaqt o‘tgan bo‘lsada imkon bo‘ldi deguncha jinjilog‘ini o‘ynatib ustimdan hukm yuritish odatidan unumli foydalanib keladi. Shu o‘rinda sochini qo‘ng‘iroqlash haqidayam to‘xtalib o‘tsam. Fahmimcha bu yangi odat, jingalak sochli Jamilaga ishora. Bunda qanday hadik bo‘lishi mumkin dersiz?!

Jamila juda chiroyli yaxshi qiz, ammo oyisi shani bulg‘angan ayol. Erdan erga yurib, hiyonatda ushlanib, ikki oylani buzib yuborgan ayolga quda bo‘lish... Kaltakdan qo‘qmaydigan yoshdaman, ammo oyimni ranjitishim...

***

Mavzuga qaytsam: Ozmi ko‘pmi, haq to‘lash, savdo ilmini o‘rganish o‘rtaga tashlangach, men rozi bo‘ldim. Bir tomondan yaxshi qilibman. Endi, Dilbar opa meni avvaligay yoshbola ko‘rmay qo‘ydi. Katta kishiday, fikrimni bilar, maslahatlashar qunt bilan savdo sirlarini o‘rgatib borardi.

Savdoni ham, o‘zini qoydasi bo‘lib, talabgir mahsulotni qanday aniqlashu, taminotni chamalash... Bu ilmlarni bilgan kishi, har qanday savdo markazlarini boshqara olar ekan. Birmuncha oylar o‘tib savdoda tafakkurim ancha rivojlanib, do‘kon taminotini ozmi ko‘pmi o‘zim qila boshladim. Ishimdam ko‘ngli to‘lgan kezlar Dilbar opa:

"O‘zimni arslonim!" deb maqtab ham qo‘yardi. Hada, endi erkalanadigan "arslonchadan" bo‘yniga masulyat yukini ololadigan "arslonga" aylanib borayotgandimda. Bo‘ylarim allaqachon cho‘zilib, Dilbar opani ortda qoldirgan. Yuzdagi mo‘ylar sabza urib qalinlashgan, ovoz dag‘allashgan, mushaklar to‘lishib sezilib qolgan. Yigitlik hislari toblanib, fahm charhlanib uncha-muncha shamalarni, behoj qarashlaru, his-tuyg‘ularini ma'nosiga a'ql yetib qolgandi.

Orada hech narsa sodir bo‘lmasligi aniq chunki qizlar etiborini torta boshlaganimdan so‘ng, bu ayol o‘rtamizda o‘shalar to‘siq vazifasini o‘tashardi. Biroq doyimiy birgalik, oramizdagi yaqinlikni so‘zsiz anglash darajasiga olib kela boshlagandi. Bu esa, har qanday to‘g‘onlar uchun jiddiy xatarlar mavjudligini bildrardi.

"Ha..."

Qo‘qon bozoriga kelgan kunimiz. Savdo... Savdo ilmi deymuzu, uyerdagi nayranvlarni ko‘rib yoqa ushlab qolaman. Ayol kishining makri yomon bo‘ladi. U o‘z go‘zallidan savdo vaqti qanday foydalanishni biladi. Erkak shahvatini qo‘zg‘atadigan tor, ochiq sochiq kiyinib o‘ziga zamonaviy tus berib oladida, yotlab olgan turkcha, jinday ingiliz, ruscha bazan sheva iboralaridan cho‘qilab-cho‘qilab erkak sotuvchilardan savdo qiladi.

Bu safarda ham o‘zgacha kiyingan edi. Egnida oldi bezakli futbolka, bo‘yniga harir sharf rumol tashlab olgan, uzun sochlari yoyilgan, peshonasiga qora ko‘z oynak qistrib olgan. Ayniqsa oyoqlar e'tiborni o‘ziga tortadi.Oyog‘ida o‘ta baland poshnali tufli, qora rangli neylon kalkotka, etagi qisqa yupka!

So‘zlash ohanggi, jamiyat ichida o‘zini kiborlardek tutishi qadam tashlashlari! "Kettik" deya qo‘limdan ushlab, ishora o‘laro tizasi bilan tizamga turtib qo‘yishi. Avvallari uncha his etmagan allaqanday tuyg‘u ko‘nglimni bir chetida g‘imirlaydi. Go‘yoki qadamini sanayotgandek ko‘zim go‘zal oyoqlariga ketib qolaveradi.

Savdo qilayotgandik, yosh bolalar kiyimlarini ulg‘urchi sotmoqchi bo‘layotyan yigit, undan ko‘zini uzmay qaraydi. Gapirsam menga emas, unga javob qaytaradi, hadeb suhbatni cho‘zishga urunib, ko‘zi olma teradi. Ichimda bir ilon bosh ko‘tardi, bu changalzor qaridagi boylikni qo‘riqlab yotgan kobrani o‘zidek zaharli, qahrli... Janjal chiqarishga boxona topish oson ekan, sal qoldi yoqalashib ketardik.

- Sizga nima bo‘ldi? - u qo‘limdan tortqilab chetroqqa olib o‘tarkan, koyigan namo so‘zlardi, - He yo‘q be yo‘q nimaga u bilan urushyabsiz?

- O‘zini qarang qimmat aytyabdiyu! - dedim, nima javob qilishni bilamam.

- Aytsa nima? - tajubi ortib qarab qoldi, - Yaxshi narsa tikib chiqargandan keyin yaxshi narx qo‘yadida! Tavba bugun chap yoniz bilan turganmisiz? - so‘mkachasini asabiy titib, qalam olib, ro‘yxatga bir nima yozarkan, - Uffff... Narsasi yaxshi, uyog‘dayam yaxshi ketyabdi. Sal qimmat bo‘lsayam olardik... Eeey nimaga urushasiza? - dedi.

Bu vaziyatini tushuntirish uchun qancha so‘z o‘ylasam, bari ahmoqona sabab bo‘lib chiqaverdi. Ko‘nglimni bir tushunarsiz tuyg‘u qamrab, qiynalib ketdim va nihoyat etagidan salgina tortib:

- Uzunroq kiysangiz bo‘lardi... - dedim.

- Aaaa!

O‘ta ziyrak, fahmli ayol emasmi, ko‘zimga bir qarashdayoq ko‘nglimni o‘qib olgandek hayratdan, ko‘zlari charaqlab, labida tabassum qotib qoldi.

- Siz... Siz... - lablarini kafti bilan to‘sgancha, zavqlanib kularkan, yaqinroq kelib shivirladi, - Rashk qilyabsizmi?

- Bor-e-e! - qo‘lidagi qartalarni bildrib qo‘ygan qumorvozdek, o‘ng‘aysiz bir ahvolga tushib, alam bilan qo‘l siltadim, - Men mashiga yuklarni joylab turaman...

Alamimdan burnimni tishlab olsamda! Imkonsiz bo‘lgandek, bu ayol bilan turmush chorrahasida yo‘limizni tutashini orzu qilishdek bemani ish. Shundoq ekan ayni o‘n yetti bahorim gullagan vaqtida nimaga kuyinib o‘tirishim kerak? Takidlay-takidlay ancha hislarimni bosib oldim, ustimdan kulishiga sabab bo‘ladigan harakat qilganimdan o‘zimni koyib ham qo‘ydim.

***

Qo‘qonda ijara kvartiramiz bor, juda shohona bo‘lmasada tuzukkina sharoyitlarga ega. Odatda bir-ikki kun tunash, yuklarni vaqtincha saqlash, yana kundalik ehtiyojar uchun kerakli narsalarimizni olib turamiz.

Yukni bir qismini jo‘natib yuborgach, kam ketini ertangi bozorda qiladigan bo‘ldik. Kunni kech qilib kivartiraga keldik.

Kvartiramizning keng yotoqxonasida, bitta hiylagina kengroq yotoq devani, u tomonda yeg‘ma kravat, bosh tomondagi derazaga qalin parda tutulgan, oyoq tomonda esa eshiklari ko‘zgudan iborat kiyim javoni, uni yonida televizir joylashgan...

Devanda yonboshlab yotibman, bir qo‘limda telefon, telivizirda solkin ovozda, allaqanday kliplar aylanib yotibdi. Biroq hech biri menga qiziq emas, chunki ko‘zlarim kiyim jovoni ko‘zgusida.

Dilbar opa, xona o‘rtasiga yuzini ko‘zguga qaratib gilam ustiga chordona qurgancha joylashib olgan. Qo‘lida qalam, daftar, bir tizzasi ustida hisoblagich. Hisob kitob ishiga shu qadar sho‘ng‘ib ketganki, arqa oldiga qarab qo‘ymaydi. Etagi salgina ko‘tarligan, neylon kalkotka chordona qurib o‘tirishga to‘g‘ri kelmasligidan, taranglashib hiylagina shaffoflashgan, ayniqsa yerilib turgan ikki sonning orasi, ko‘zguda akslanayotgan bo‘lsada, ichki kiyim rangini bilib olish qiyin emas...

Bo‘ydoqni bunday har ko‘yga solish yaxshi ish emas. Bo‘ydoq qalbi bunday chaqinlarga dosh berolmaydi. Bir daqiqa avval tavba qilib, ikkinchi daqiqada yana ko‘ngil iliqib turaveradi.

Soatga qarab qo‘yaman 20:15! Bir soat oshdi u hamon hisob bilan ovora. Men esa ko‘zgudagi tomosha og‘ushida, hayolan qancha senariy yozib, qanchasida bosh ro‘l ijrosini o‘ynab bo‘ldim. Hademay u ketadi. U kvartirada tunamaydi, chorsuda dugonasi bor o‘sha ayol bilan kechki bozorga chiqishadi yoki mehmonxonaga boradi... Hartugul yo‘lni katta qismida, mashinani men boshqarganim uchun tiniqib uhlab olishimga imkon yaratib beradi.

- Uhhh... - ishidan ko‘ngli to‘ldi chog‘i, zavqlanib kulib qo‘ydi, - Aha, mana bo‘ldi...

Shoshib qaddimni roslab, uyatli joyimdan bo‘rtib turgan tepalikni yashirish uchun tizamga yostiq qo‘ydim va telefonga ovora kishi tusiga kirib oldim. Televizirdagi qo‘shiqqa jo‘r bo‘lgancha, javonni ochib sochiq kiyimlarni olib kravat tutqichiga tashlab qo‘ydi. Shu orada bir necha daqiqa, ishga taluqli suhbat qurdik. So‘ng u dush qabul qilishini aytib xonani tark etdi. Toki chorak soat o‘tib uning ovozini eshigunimcha yotoqda televizir ko‘rib yotdim.

- Zafar... Zafarbek!

- Ha, - hammom eshigi oldiga bordim, - labbay opa?

- Sochiq, kiyimlarimni olib keling, ularni o‘sha yerda qoldiribman...

Borib, kiyimlarimni olib, eshik oldiga keldim.

- Mana opa...

- Kiring...

Taklifdan hayron bo‘lib, eshik oldida turib qoldim.

- Shu yerdamisiz? - degan savolga yo‘talib qo‘ydim, u yanda qatiy ohangda: - Kiring, uyalmang... - dedi.

Eshikni sekin ochib ichkariga kirdim. U xiralashtrilgan dush kabinasi ortidan, ho‘l sochlarini osiltirgancha boshini chiqarib, ko‘rsatgich barmog‘i bilan qo‘limdagilarni qayerga qo‘yishimni ko‘rsatib turardi. Uning yalong‘och tanasi shaklini hira aks ettirgan oynaga qarab-qarab qo‘limdagilarni qo‘yar ekanman, kutilmaganda kiymlar orasiga berkitilgan ich kiyimni tushirib yubordim, uni olmoqchi bo‘lib boshqasini... Bir zumda oppoq rangdagi, ayollarni yuqori, quyi ich kiyimlarini ikki qo‘lda ushlagan holatda turganimni ko‘rdim. Ularni ilkis kiymlar ustiga tashladim, lekin shu tezlikdagi harakatim, issiq cho‘g‘ni ushlab olgani kishidek kulgili ko‘rinish hosil qildi.

Xonada yoqimli kulgu ohanggi jarangladi:

- Tovba, nega uyalyapsiz? Avval ayollar ich kiyimini ushlamaganmisiz?

- Yo‘q... - yuzimga jiddiy tus berdim, - Hali uylanmagan bo‘lsam!

Xonaga qaytib o‘ringa cho‘zildim. Homomdan kelayotgan tovushlarga quloq tutib yotdim. Shaldr-shuldir, kiyim yuvgich mashina, soch quritgich ovozi. Nihoyat u chiqib keldi.

- Men Shamsiya opanikiga ketyabman, siz yotib dam oling... Ha eshikni ilgichini ilmang, shunchski kuluchni burab qo‘ysangiz bo‘ldi. Sahar kelsam, sizni bezovta qilmay, o‘zimni kuluchim bilan ochib kiraveraman...

- Ho‘p...

- Ha, nonushtaga nima olib kelay?

- Himmatiz!

- Aha, ho‘p yashxi dam oling...

U ketgach menam hammonga kirdim. Bazan uning tartibli ayolligini ko‘rib, unday ayolni orzu qilamanda. Hammayoqni chinniday qilib tozalabdi. Hatto yechgan liboslarini yuvib qurutgichga ilib qo‘yibdi.

Kiyimlardan butkul halos bo‘lib, devordagi ko‘zguda biroz o‘zimni tomosha qildim. Shunda ko‘zgu chetiga qistrib qo‘yilgan soqol olgichga ko‘zim tushdi. Qo‘limga olib yaqindagina ishlatilganini sezdim. Uch qator tig‘lar oralarida yakkam, dukkam qolib ketgan mo‘ylardan, qaysi azo tozalangani tushundim. Bunday holatda bo‘ydoqni ongi reaktiv tezlikda voqeani jonlantrib yuboradi... Ko‘z oldimda, tozalangan mayin terili ayol azosi shaklini topdi, hatto azoyimni o‘sha teshikka o‘rmalab kirayotganini his edim. Chap qo‘lim, be'ihtiyot polvonni boshini siladi.

''Yo‘q, yo‘q!''

Bo‘ydoqlik kasali uyg‘onganidan tashvishlandim va chalg‘ish uchun atrofga alangladim. Endi ko‘zim qurutgichdagi sochiq orqasiga berkitilgan ayol ich kiyimlariga tushdi. Istar istamayman qo‘limga oldim. Parnografik filmlardagi aktrisalar kiyadigan bichimdagi, shahvatni qo‘zg‘ovchi nafis bezakli to‘r matolardan tikilgan qizil ich kiyimlar. Yaqinda yuvulgan bo‘lsada, ayolning iforini topish uchun ko‘krakbandlarni pallalarini hidlab ko‘rishdan o‘zimni tiyolmadim. Atirsovun, u sepadigan shanel ifori bor...

Pastki ich kiyimining, azosi ustidan o‘tadigan qismida barmog‘imni yurg‘azar ekanman, nafis matoni mayinligidan huddiki uning o‘sha azosini siypalagan bo‘ldim. Bo‘ydoqlik kasalining hurujiga shu kifoya qildi. Bu kasalimni ahyon-ahyonda faqat uyda, yolg‘iz ekanligimga qattiq ishonch hosil qilgan vaqtlarda huruj qilishiga to‘sqinlik qilmas edim.

Uning ich kiyimini azoyimga ishqaladim, shoyi matoning mayinligi shahvat tuyg‘usini yanada qaynatib yubordi. Ihtiyorsiz, kiyimni azoyimga, devordagi ilgichga ilgandek osib oldimu, ichimdagi hayvoniy tug‘yondan qutulish uchun bo‘ydoq odaticha harakat qildim. Atir sovun va biroz iliq suv...

Ko‘zlarimni yarim yumgan ko‘yi, hayolan u bilan jinsiy yaqinlik qilayotganimi tasavvur qilgancha avj nuqtaga chiqib borardim.

"Ooo... Jin urgur!"

Uning sharpasini sezdim. U qiya eshikdan meni kuzatib turardi.

''Nina qilishim kerak... Nima!''

Miyam yashin tezligida ishlay boshladi.

''Yo‘q, yo‘q to‘xtamayman! To‘xtasam o‘zim kulguga qolaman. To‘xtamayman, u tushunadi u ziyrak ayol... Ahir men bo‘ydoqni qo‘zg‘otgan uni o‘zi, u buni tushunadi. U ziyrak ayol... U ziyrak ayol... Hozir ketadi...''

Shu azartda ham sharpa yo‘qolganini eshik qulflangani sezdim.

''Yana ozgina, yana... Ahhg‘g‘g‘g‘''

Bu galgisi boshqacha bo‘ldi, bo‘g‘zimdam kelgan hayqiroqni ham tutib qololmadim. Ichimda uyg‘ongan hirsiy to‘lqin, shitob bilan urug‘ga qo‘shilib chiqdi. Urug‘ni ich kiyimning aynan azosi ustidan o‘tgan qismiga to‘kib yuborishda ham bir lazzat tuydim.

''Bo‘larkanuuu!''

Biroz yengillab yuvinishni boshladim, hislarim asta sovudi.O‘ylarkanman ihtiyorsiz kulaman.

''Uning ko‘z o‘ngida qildima!''

Ayol ko‘z oldida bu ishni qilish tentaklik, ammo boroz yoqimli ham o‘zgacha dadillik baxshlar etarkan! Lekin ich kiyimi bilan qilgan ishim uni xafa qilishi tayin. Ich kiyimlarini chayib joyiga ildim. Kiymlarim qo‘limda, bitta kalta sho‘rtikda yotoqqa kirdim.

''Qiziq chiroq yoniq ediku!''

Zimziyo xonda pay-paslab, yoqqichni izlar ekanman uning ovozini eshitdim.

- Chiroqni yoqmang!

Sharpa devondan turib, deraza pardalarini ikki tomonga surdi. Ko‘cha chirog‘ining shulasi xonani hira yoritdi. Egniga halat ilib, sochini bitta qilib o‘rib yelkasiga tashlab olganini ko‘rdim. Ayni dam o‘zim kalta shortikda turganimdan hijolat bo‘ldim.

- Men yolg‘izman deb o‘ylabman! - shoshib kravat ustidagi choyshobni yelkanmga tashladim, - Uzur opa, men zahira kiyim bilan yurmayman... Shunga yotishdan oldin kiyimimni yechib olgandim... - dedim holatimga izoh berib.

- Hechqisi yo‘q, o‘g‘il bolaga yarashadi...

Javobidan ichimda mamnun bo‘ldim. Boyagi ishimni ko‘rganini bilsamda, negadir ko‘nglim hotirjam, o‘zimni bir bosh ustun his qilardim.

- Aaa! Siz ketgansiz deb o‘yliovdim...

U oyog‘ini uzotib devonga yotib olib javob qildi:

- Mehmonxona band ekan...

- Yo‘g‘e... Shu yerda qolasizmi?

- Hmm!

Xonaga sokinlik cho‘mib qoldi, boshimni yostiqqa tashlab o‘y suraman. U aldadi, boya eshik yopilganda tashqaridan emas ichkaridan berkilgan ekan. Chiqqan bo‘lganda ham qaytganini bilardim. Keyin mehmonxonaga bunday qisqa fursatda borib kelish imkonsiz. U uyda qolgan, faqat nimaga?

O‘ylaganim sayin, turli buzuq taxminlar kelaveradi. Uyqudan dark yo‘q, u tomon bu tomon aylanaman, sokinlikni kravatni g‘ichirlagan sim to‘rlar ovozi buzub turadi. U esa juda sokin yotibdi na uhlagani, na uyg‘oqligini bilib bo‘lmaydi. Nihoyat hursunib o‘rnidan qo‘zg‘oladi.

- Chanqadim, - o‘rndan turarkan, kinoyali ovozda, - uyqu bermayapsiz g‘ichirlatib, o‘rin almashamiz... - dedi.

- Ho‘p!

Xonani tark etgach, uni o‘rniga o‘tdim, ifori o‘rnab qolgan yostiqqa yuzimni bosib ko‘zimni yumdim. Sal fursat o‘tmay uning sassiz harakatini sezdam. Kravatni g‘ichirlatib uning yotishini kutgandim, yo‘q tepamga kelgan sharpa avval boshimni, so‘ng yelkanmi siladi. Gavdamni roslab o‘tirdim:

- Iching...

- Rahmat!

Uzatilgan piyoladagi suvni olar ekanman, yelkalarim, ko‘kragim, pastki tomonlarga qarayotgan bejo ko‘zlarni payqab choyshobni qornimgacha tortib qo‘yadim.

- Uyqu qochdi!

Hazin shivirlab nolib qo‘ygan ko‘yi, devonni chetiga oyog‘ini chalishtrib o‘tirdi. Xalatini bir yoni tushib, tizzasi va sonlarining bir qismi ochilib qoldi. Hira yoritilgan xona, nigohimni yashirib turgani uchun, uni dadil kuzatb turaveraman. Uning shu o‘tirishidayam allaqanday ehtrosli joziba bor...

Nigohlarini bir nuqnaga qadagan ko‘yi, piyoladan suv ho‘plab, ertangi ishlar haqida sokin gapiradi. Suhbat cho‘zilib borgan sayin, hasrat daftari ochilib boradi. Charchadim deydi, Turkiyada dom olgisi kelayotgani aytadi, bir gal bo‘rganidagi tasurotlari haqida so‘zlab ketadi. Gapirib-gapirib birdan menga qarab nigohimni tutib oladi. O‘shanda ochilib qolgan sonlariga qarab o‘tirgandim. U buni payqab etagini to‘g‘irlab qo‘yadi. Bir birimizga botinib qarab qolamiz, shunday paytda nimadir sodir bo‘lishi kerakdek... Biroq yo‘q... U yana so‘zlaydi, hasrat qiladi, gap orasida shunday deydi:

- Azizim, menda ham muammo bor...

Birinchi bor aytilayotgan "Azizim'' ibirasining mazmuni anglab yetolmay, unga termulaman. U yana takrorlab aytadi:

- Menda ham muammo bor, yordam bera olasizmi?

Bunday iltimosdan hayron bo‘lib javob beraman:

- Agar sizga yordam bera olsam... Mayli ayting!

- Siz... Siz haligi, nima desam, - biroz taraddudlanib qoldi, -siz qizlar bilan yaqin bo‘lganmisiz? Anaqa qilganmisiz demoqchiman... - o‘zini gapidan o‘zi nasha qilib, kulib so‘z qo‘shib qo‘ydi, - Tajriba qilganmisiz, harqalay ko‘cha ko‘rib yuribsizku!

Ustamonligini qarang, maqsadini bayon qilyabdiyu, gap so‘ngida parda ortiga o‘tib, so‘roq qilayotgan, ayg‘oqchi tusiga kirib olyabdi. Biroz o‘zimni bosib, ayyor raqib, so‘z o‘yiniga qarshi so‘z o‘yin qilib ko‘rish istagi tug‘uldi.

- Nimaga so‘rayabsiz?

- O‘zim...

- Ha... Uyimdagilarga chaqimchilik qilmasez aytaman!

- Aa, yo‘g‘aaa! Unchslikka bormayman, - kuldi, - qulog‘im sizda...

Unga zavq bilan termuldim. Suhbat mavzuyi beparda tus olayotganidan dadilligim oshdi.

- Yo‘q... - ovozim biroz pasladi, - Rostini menda unday bo‘lmagan. Ammo sal tajribam bor desamam bo‘ladi, yishlikda biroz sho‘xlik qilib, mayda ekspremend qilganman, - jinjilog‘ voqeasiga shama qilib o‘tdim, - Yana nazariy bilimlarim bor...

- Aha-a, - zavqlanib kuldi, - Yomon bolakay...

- Balki yaxshi, - muloyim, hayrihoh ohangda, asosiy mavzu tomon yo‘l burdim, - muammongizga yordam so‘rayabsizku? Agar aytsangiz... Qo‘lindan kelsa... Siz tortinmang...

- Bilasizmi... Ho‘jayinni yoshlari, haligi... - tomoq qirib oldi, nafasi biriz tezlashib, ovozidagi qaltroq, hayajonda ekanidan darak berdi, - Uuuffff... Uffff... Chanqog‘im bor...

''Chanqog‘!''

Qo‘lidagi piyolaga qarab, to‘g‘ri manoda aytdimi yoki erkakka bo‘lgan tashnalikka urg‘u berdimi. Oraga o‘ta tarang skunat cho‘kdi, sezib turibman so‘zi chala qoldi, davomini ayta olmayabdi. Men esa o‘zimda jurat topib unga qo‘l tekkazishga urundim.

- Ho‘sh... - barmoqlarim yelkasiga tegib, hayajondan ovozim bo‘g‘ilib shivirladim, - Chanqog‘iz!!!

- Anchadan buyon, to‘shakda emasman... - qo‘llari asabiy titrab, oyoqlarimdan tepaga o‘rmaladi, - Hammomda meni narsamni olib onanizm qilayotganingizni ko‘rdim, - qo‘llari titrab hamon, tizamni siypalardi, - Meni xohlayabsiz deb o‘yladim...

Ikki piyolaning, devon ustidan dumalab tushayotganda, bir-biriga urulib chiqqan ovozi, negadir qulog‘im ostda o‘rnashib qoldi. Bu qanday tez sodir bo‘ldi, bir lahza o‘zim anglab ololmay qoldim. Uni quchoqladimmi yoki o‘zimga tortimmi, bilmayman. Bilganim shuki sonlarim ustiga minib olgan ayolning telbaracha, hansirab ko‘krak, boynim, yelkalarim, yuzilarimni betartib, bo‘lsalarga ko‘mayotgani edi. Shoshib qolganimdan qo‘limni qayerga qo‘yishni bilmay, goh quchoqlab goh to‘g‘ri kelgan yerini siypalar, hadeb qulog‘iga shivirlab, vannaxonada uni o‘ylab onanizm qilganim haqida hayajon bilan so‘zlardim.

Nazariy bilimlarim! Rosti bu ishni hayolan bajarganimda, mendanda romantik, mendanda jo‘shqin yigit yo‘qdek edi... Amalyot vaqtida esa! Tezroq zapt etish ishtiyoqi, azoning shoshqin harakati, mushikdan qochgan sichqon o‘zini uya teshiga urib pitirlab yotgandek betartib ko‘rinadi. Qornimga minib olgan ayol, yarim masulyatni o‘ziga olib, hansirab yovvoyi harakatlar qiladi. Ohir oqibat besh daqiqa davom etgan yaqinlikda, men tajribasizlik bilan ustunlikka davogarlik, u esa chanqog‘i zo‘ridan shoshqaloqlik qilib bir-birimizni qiynab qo‘yibmiz... Biroq ikkimiz ham bundan xafa emasdik.

Bir ishni do‘ndirgan erkakdek, cho‘zilib olganman. Hamon, ayol bilan birinchi yaqinlik tasurotida, dilim quvnaydi. U og‘ushimga kirib olgan, yuzini ko‘ksimga qo‘yib, go‘yoki yurak ulushini sanayotgandek. Yechishgada hafsala qilmagan xalatining, bir tomomi tagida qolibi, oppoq matoli ko‘krakbandini to‘ldirib turgan siynasi nafasiga hamohang ohista ko‘tarilib tushadi. Ikkinchi siynasi, xalati ostida qolgan, ustidan o‘rim sichi parishon yotibdi. Goh-gohida yuzi hiyol ko‘tarilib, ko‘z qirini tashlab qo‘yadiyu, erkanamo jilmayib bir qo‘li bilan quchadi. Uning shu yotishida, boyagi yovvoyi harakatli, ziyrak biroz ayyor ayoldan asarham qolmagandek. Chanqagan chanqog‘i bisilib, sodda bir hilqatga aylangandek edi.

Biroz sovib, yana istak uyg‘ona boshladi. Boshimga yostiq qilib yotgan qo‘limni olib, uning ko‘kragi ustiga qo‘ydim. U jilmayib, mana oling, deganday yengil harakat bilan sochini yelkasi tomon surib, xalati oldini ochib, biroz yuqoriroq siljib oldi. Bunday marhamatga minnatdorlik o‘laroq, chakkasiga, yanoqlari ustiga lab bosib erkaladim. Javoban bo‘ynimdan ohista o‘pib qo‘yadi. Ko‘krakbandni asta pastga surdim. Shu hamoni, sopol kosadan chog‘roq siynalar, qiya tomonga bioz egilib dirkilab qoldi. Tassavurlarimda, doyim siynalarga ehtyotkor bo‘lganimdek, hizirda ham ohista o‘ynadim. Iliq, yumshoq go‘zal ayol azosi. Qo‘llarim asta qorin tomon siljidi, ichkiyim orasidan sirpanib kirib, o‘sha azoni his etish baxtiga muyassar bo‘ldim.

- Yoqimli, juda-juda yoqimli, - qulog‘iga hirs bilan shivirlab, kulaman, - shoshgandan ich kiyimlarni ham yechmabmizaaa?

Negadir boyagi azat holatimizning bir necha sonyasi ko‘z o‘ngimda jonlanadi. Uning shoshib, kalta sho‘rtigimni patga tortib ochishi. Teshikka to‘g‘irlab o‘zi harakat qilayotgan ayolning, ich kiyimini bir chetga surib qattiq harakatda to‘g‘irlab yuborganim. Bu biroz kulguli tuyulib, ishshayib qo‘yaman, u ham sababini bilib-bilmay jilmayib qaraydi.

- Siz betakrorsiz... - tuyg‘ularim tilimga ko‘chib, erkalab suyamab, - Sizni yaxshi ko‘raman!

Negadir lablari qimtilib, ko‘zlari yoshlanib ketdi. Piq-piq yig‘lab, mushuk boladay qo‘ynimga suquldi. Qilgan ishidan pushaymon bo‘lyabdimi degan o‘ydan ko‘nglim cho‘kib so‘radim:

- Sizga nima bo‘ldi?

- O‘zim...

- Mendan hafamisiz?

- Yo‘q, - bo‘shini ko‘tarib, jilmayib ko‘z yoshini yashirmay shivirladi, - Qo‘yavering o‘zim shunchaki... O‘zim... Baxtdan... Baxtdan...

Peshonasida to‘zg‘ab qolgan sochlarni surib, ko‘z yoshini sidirib, dudog‘idan o‘pdim. Buni ko‘rganimdan judayam hursan edim. U ojizligini ko‘rsatib yeg‘laganidan, maqomini past ola boshlaganidan, menga o‘zidan ustun erkakka qaraganday nigohda boqayotganidan benihoya shodlanardim.

Avvalgi kibor, aqilli, ayyor sifatlari ustun bo‘lgan ayoldon ko‘ra, o‘zini pastroq maqomda tutayotgan bu sodda obrizidagi ayol ko‘proq suyukli edi. Chunki o‘zimni bu ayol yonida, unga egalik qila oladigan chinakam erkakdek, hotirjam his qila boshlagandim.

Nozik joylarini erkalashimdan u biroz entikib, yuzimni silab qulog‘imga shivirladi:

- Arslonim sizga yoqdimi?

- Ha...

Uning istagi bilan, lablar tutashib opichlar almashar ekan, qo‘li qornimdan pastroqga yo‘naldi. Yumshoq barmoqlari, azoyimni qattiqligini tekshirgandek, ushlab-ushlab ko‘rarkan sho‘xroq kulinsirab so‘radi:

- Yana xoxlaysizmi?

- Ha... Albatta!

U qo‘ynidan sirg‘alib tushib, deraza romining bir tabaqasini ochdi. Xonaga tunning salqin epkini kirib keldi. Yonimgacha bo‘lgan masofani mayda to‘rt qadam bilan bosib kelarkan, avval engnidagi xalat tushib ketdi, ich kiyimi tizzasidan pastga sirg‘aldi, ko‘krakbandi ilgagidan bo‘shatildi. Bu ramantik harakatlar uchqinidan o‘zimham o‘t olib ketdim. Sakrab turib, kalta sho‘rtigimni tepsinib, qayoqqadir uloqtrib yubordim. Qo‘ltig‘lari orasiga kirib qolgan qo‘llarimga bir kuch kelib, g‘ayri ihtiyoriy shitoblik bilan yuqori ko‘tarib gir aylandim. Bu tentaklikdan zavqi quyuldimi yoki qitig‘i kelib qiyqirib kulub yubordi. Suygandan suyub o‘zimga tordim, qaynoq siynalar yuzimga urulib pastga sirpanar ekan, rejalashtirilmagan bir holatda, qoziqqa halqa ilinib qoldi. Kutulmagan ramantik juftlashuv, yuzaga keldi. Qo‘llari bo‘ynimga osildi, bir oyog‘i sonlarimga o‘ralib jismimga birlashda. Bir qo‘lim bilan, belidan quchib, ikkinchisi bilan bir oyog‘idan ko‘tarib oldim. Vazni kuch-quvvatimga chikora bo‘lsada, baribir og‘irlik borligi, harakatlarimizda tezlik olib ketishimizni cheklab, aloqa ritmini tutib turardi. Biroz tizamga og‘irlik tashlab, uni siltab ko‘taraman, tushayotgan sonyslarda quvatni oyog‘im uchidan olaman. Shunda azoyimni ohirgi qismigacha shitob kirib, asta qaytishidan, u ham men ham lazzat olamiz. Bazi bazi, zarbalarda boshini orqaga tashlab quloqqa yoqimli ingrab qo‘yadi.

Tik turgan ko‘yi yaqinlik qilish! Negadir bu usulni hayollarimda sinab ko‘rmagan ekanman. Lekin baribir, maromiga yetkazayotganimni his qilaman.

"Bir, ikki... Bir, ikki... O‘zimni jonim!"

Mardona turgancha harakatni bir maromda olib boraman. Vaqtning cho‘zilishi charchoq hosil qiladi, ikki kuraklarim orasida ter sizadi, tanalarimiz jipslashgan joylar namlik hosil qiladi. Ichki bir qaysarlik bilan, yotib olish fikrini o‘zimdan quvaman. Harakatni to‘xtab-to‘xtab o‘zimga dam berib qilaman. To‘xtalish chog‘ida lablarimni ishga solib, shundan kuch olmoqchiday bo‘laman. U shivirlab o‘zicha erkab suygan bo‘ladi, lazzat olayotganini namoyish qilganday, lablarini keng yoyib kulib qo‘yadi.

"Ah-h-h-h, jonim!"

Bu galgi, urug‘ning kelishi umurtqamning tugash qismida, g‘ayri odatotiy silkinishni yuzaga keltrib, tizzalarimni sonyalik bo‘shashib ketishiga sabab bo‘ldi. Ilkis ortimga o‘grilib, uni devonga ko‘ndalang yotqizib o‘zimni ustiga tashladim. Urug‘dan halos bo‘lgan azoyimning lazzat to‘lqinlari og‘ushida, og‘ir nafas olgan ko‘yi bir fursat yotgach labimni bo‘yniga bosib, bisotimdagi ehtrosli so‘zlar bilan erkalayman.

O‘zimga qoyil qolaman. Qaraya biroz avvalgi yaqinlik chog‘i qanday shoshib, betartib harakat qilgandim endi esa, go‘yoki ramantik oshiq ro‘lini qiyomiga yetqazyabman. Bundan o‘zgarish sirini kashf qildim chog‘i... Ha, hamma gap shoshilmaslikda, imkonyatni to‘g‘ri chamalib ichki hirsga ehtiyotkor munosabatda bo‘lishda ekan...

Ikkimiz ham devonga oyog‘imizni osiltrib, ko‘ndalang yotib olganmiz, so‘zlar tugab qolgandek, shunchaki bir-birimizdan mamnun bir necha daqiqa yotamiz. U yon tomondagi yostiqni olib, qorniga qo‘ydi. Boshimni qayirib yelkasidan asta o‘pdim. Shunda, tanasida yengil titroq va nozik terisi junjukib, nuqta-nuqtalar hosil bo‘lgani sezdim. Derazadan kirayotgan tunning yengil epkini, meniyam boya terdan namlagan tanamni sovutgan, bu meni tanamga yoqayotgandi. Uni esa... Yostiqni qornidan olib so‘radim:

- Sovuqmi?

- Bir oz junjuktryabdi, - kaftlari bilan yelkalarini, sal ishqalab erkalanib shivirladi, - Isitish uchun meni quchoqlamoqchi emasmisiz?

Jismi yana quchog‘imni to‘ldrib, tanalarimiz yaqinlashadi. Og‘ushimda yotib ko‘zlarini yumib oldi. Tanasi, nafasi, harakati sokinlashib qolganidan angladimki, hademay u uhlab qoladi. Ko‘nglimga bir hadik tushdi. Nazarimda bu sirli tun boshqa bo‘lmaydigan, erta tong otgudek bo‘lsa u yana avvalgi ayolga aylanadiyu, boshqa birga bo‘lish imkonyati bo‘lmaydi. Shunday ekan, qanchaga yarasam undan shuncha foydalanishim kerak. Besh, o‘n balki undan ko‘proq...

Yana hislarimni qo‘zg‘avchi harakatlarga qo‘l uraman. Avvaliga erkalayabdi degan o‘yga bordi chog‘i, yanayam pinjimga suquldi. Menam buni o‘zimcha tushunib, qoziqqa halqani ilmoqchi bo‘ldim. U kulib sal qarshilik qiladi:

- Bo‘ldi arslonim, - ko‘ksimdan itardi, - bo‘ldi qilin... Endi yaramaysiz!!!

"Endi, yaramaysiz!!!''

Birdan oyoqlarim uchugacha titrab ketdi. Tilidan uchgan oddiy so‘znimg zalvori, hamyatimga og‘ir botdi. Uning yuziga qatiyat bilan bir muddat termulib turdim.

- Quvvatimni hisobi senga qoldimi?

- Aaaa!!!

Birdan harakatlarim qo‘pollashdi, bir muddatdan so‘ng uyam qarshilikni oshirdi. O‘tkir tirnoqlari ko‘ksimni tirnab ola boshladi. Devondan tushishga majbur bo‘ldim. Birdan oyog‘imga birnarsa nabob botdiyu, g‘azabim oshdi. Qattiq tepib yuborgan narsalarim, devon tagiga uchib, devorga urilib singan chinni ovozi, xonaga yoyildi. Bu o‘sha qo‘llarimizdan tashlab yuborgan piyolalar ekan. Ko‘zlarimdan uchqun sachrab ketdi. Oyog‘imdagi og‘riq boyagi hamyatni qo‘zg‘agan g‘azabga moy sepkandek bo‘ldi. Qo‘llarim mushdan tugulib qolgan, ichki bir titroqni bazo‘r tiyib, qarshimda qo‘rquv aralash, hayratdan hanggu-mang bo‘lib qolgan ayolga, haykaldek qattiq tikilib turaverdim.

Birdan shoshib turdiyu, bo‘ynimga osildi:

- Bo‘ldi... Bo‘ldi jonim... - hozir yig‘lab yubaradigandek, hazin ovozda so‘zlar, - G‘azablanmang bo‘ldi... Ahir men... Ahir men... - qo‘llarini bo‘shatib yuz ko‘zimga jovdrab qarab, goh ko‘ksimga yuzini bosib, birdab yuzimni silab, qotib qolgan lablariga tabassum joylamoqchi bo‘lib shivirlardi, - Ahir men... Men allaqachon siznikiman... Jonim men siznikiman...

Suyganini boy betayotgan ayolning qalbidan chiqayotgan iltijolar, nazarimda juda haqqoniy ko‘rinardi. Uning yalinishi, talpinib suykakishi... Yana biroz, birozgina qatiyatimni tutib turgudek bo‘lsam, tizzalarimni quchog‘lash, poyimga tiz cho‘kishdanam toymaydigan tushkunligi bor.

"Nahotki shunchalik pas ketadi! Hayxot, yuzimga bir shapaloq tushirib hovurimni bosib qo‘yolmasa!"

- Qarang, jonim, - bir qo‘li yuzimni ohista silab, bo‘ynimdan o‘ziga tortib, o‘kinib so‘raydi, - Sizni hafa qildimmi? Aaaa jonim... Hafa bo‘ldizmi?

"Namuncha, ojiza ko‘rinmasang-a... Ey voh, asli ayolliging shumidi?''

- Hafa bo‘ldizmi-aaa?

U go‘yoki gunohi nima ekanligini yoki arzimas bir aybi, qattiq g‘azabga sabab bo‘lganini tushunmayotgan masum nigohida bir muddat jovdrab turdiyu, ikki kafti bilan yuzini to‘sib, orqasiga o‘grildi.

Fikrlay boshlagach, g‘azab chekina boshladi. Tanamdagi taranglashgan tomirlar bo‘shashdi. Ohista orqasidan quchib, yelkasiga iyagimni qo‘ydim. O‘ylar ummoniga sho‘ng‘ib, uni tushunishga urunib, hayolan uni so‘roq qilaman:

''Nega o‘zingdan ancha katta Vali tog‘aga turmushga chiqding, beyor? Majburlakmi yoki boyligiga uchdingmi?

Nega shunchalik chanqagansan?

Sen uchun hechkim bo‘laturib, meni yo‘qotishdan bunchalik qo‘rqib ketding?''

O‘zimni savollarimga o‘zin javob izlayman. Anchagina mulohazalar, tahminlar, bitib chatilgan hulosalar!

(Mayli aziz o‘quvchim bular haqida ortiqcha to‘xtalib, sizni boshqa o‘zanga olib ketmay!)

Biroz vaqt o‘tgach, qorniga tasma qailib olgan qo‘llarimni bo‘shashtrib siynalar ustiga ko‘tardim. Dag‘al barmoqlarim bilan, so‘rg‘ichlarni qattiqroq uqaladim. Tanasi to‘lqinlanib, joni ozorlandi, biroq allaqanday muteylik bilan yelkasi osha jilmayib qarab, orqasini qattiqlik hosil qilgan azoyimga ishqaladi. Qornidan o‘zimga tortib, yelkasini oldinga surdim. Maqsadimni anglaganday, qo‘llarini devonga trab oldinga engashdi. Mulozamat qilib o‘tirmay tezada harakatni boshladim.

Felimning aynishi, unga qilayotgan g‘azab, qo‘pollik... So‘zsiz u menga lazzat beryabdi, ko‘nglimni olyabdi, joyiz bo‘lsa yaxshilik qilyabdi. Men muloyim bo‘lishim, erkalab suyushim, ko‘ngliga qarashim kerak emasmi?

Balki shu chog‘gacha ustimdan hukm yurutgani, kulganlari, yuragimni bir chetida alam siyohi bo‘lib cho‘kib qilgandir! Nohos aytib yuborilgab so‘z jarohatiga, zaharli zardob bo‘lib aqlimni zaharlamayabdimikin, ehtimol!

''Hali erkaklik quvvatimni ko‘rsatib qo‘yaman!''

Hech qanday, gap so‘zsiz erkalashlarsiz biroz dag‘allik bilan sonlaridan o‘zimga tez-tez tortardim. Zarbalarni polvoniga duch kelib qolsa, og‘riqdab ihrab yuboradi. Shunday lahzalarda, zararlangan nafsim azoblash lazzatidan ozuqa oladiyu, qo‘llarim ishga tushadi. Siynalar uchini qattiqroq ezg‘ilayman.

"Ummh-h-h-h!'' deydi.

Buksalarga achitib shapati uraman.

''Voooy oy-y-y-yyy!'' deydi, og‘riqdab sakrab yuborgudek bo‘lib.

Lekin etiroz bildrmaydi, shunchaki boshini egib devonga qo‘yadi. Badanida aylanib yurgan qo‘lim, ariq boshidagi to‘g‘oncha ustida to‘xtaydi. Ariqchaga sho‘ng‘ib chiqayotgan g‘ovvosga dam berib, hirs nuqtasini uqalayman. Dag‘al barmoqlarim tolmaydi, qattiqroq, qattiqroq yanada tezroq.

''Mmm-m-m-m... ayyy jonim!" deydi, tanasi buralib.

Bu harakat ham nafsimga hush yoqadi. Biroq uning nafsi ham chikora lazzat olmayabdi, chig‘i. Uqalash birmuncha cho‘zilib borarkan, u go‘yoki qitiqlashgan tolgan kishiday, o‘zini tashlab yubordi. Bo‘shashgan tanasini bir harakatda burab qo‘yganimdan keyin, yuqoriga qarab yotadi.

Oyoqlarni yuqori ko‘tarib, azoyim yordamida sonlar orasida sirpanchiq o‘ynab, ko‘raman. Aftidan, uqalash hirs markazini chuqur uyg‘otib qo‘ygan chog‘i, azolarnining ishqalanishidan ayrim yerlarida mushaklar tortishib, titrab ketyabdi. Bundan yanda zavq olaman va tizzalarini ko‘kragigacha bosib oyog‘ini qayirib, azoyimni ariqcha orasiga solaman. Tos soxasining, maksimal egilishi azolarning erkinligiga yaxshigana sharoyit yaratadi.

Bu usulda juftlashayotga ayolni tanasiga ozor bersamda, o‘zim uchun ajoyib qulayliklarni yaratar ekanman. Birinchidan azoyimni havza tubiga chuqurroq sho‘ng‘iy olishi, ikkinchisi devorlarda ko‘proq ishqalanish hosil qilar ekan.

O‘zim uchun kashf etgan harakatda shoshmay zarba beraman, biroz dimog‘i g‘o‘ddaygan g‘ovvoz quduqqa sho‘ng‘iyotib, boshini yuqori qevorga qattiq ishqalab o‘tadi, ishqalab qaytadi. Anashu lahzda nafsimga yanada hush yoqayotgan mo‘jiza sodir bo‘ladi. Telbanamo harakatlarning, mo‘jizaviy nafosati... Be'ihtiyot uning qo‘llari titrab, ko‘ksimdan itarmoqchi bo‘ladi, quvvati yetmay alamini tagimizdagi to‘shakdan olib, to‘g‘ri kelgan yerga chang soladi. Lablarini qimtlib, ko‘ksini hiyol ko‘tarib ichida "Bo‘ldi basss!" deyayotgandek, quloqqa yoqquli ingrab, boshini orqaga, yonga tashlab oladi. Uning mushak paylari judayam taranglashib, kuchi ortib qolganini sezib, qattiqroq bosib olaman. Birdan azolarimiz orasidan kuchli suv oqimi qorin qismimga sachrab ketadi. Uning qaltrog‘i, qiyqiroq ovozidan ajablanib qo‘yib yuboribman. O‘ziga kelib kelmay, qo‘lini oldinga cho‘zib qirnimga sachragan tomchilarni sidirib tashlar ekan, shivirlab ajoyib jumlalarni aytdi:

- Sevgi sharbati...

- Nima? - dedim.

- Sevgi sharbati...

Shunaqangi titroq, yoqimli ohangda shivirlab so‘zlaganidan, qarashlaridan sezamanki, butun jismi huzurbaxsh lazzatdan sarmast bo‘lyabdi...

Baxtli ayol iborasi, ko‘p ma'noda ishlatililishi mumkin. Shulardan biri, to‘shakda juftidan qoniqish hosil qilgan ayol bo‘lsa kerak! Avvalgi yaqinliklar chog‘i u mamnun edi, lekin hizirgisidek baxtiyor ko‘rinmasdi.

Uni o‘zimga tortib turg‘azdim, mayin titroqda huzurlanayotgan jismini erkalab quchdim. Uning kayfiyati mengayam ko‘chgandek, asabimdagi taranglik yo‘qolgandi. O‘zimni ham uningek, lazzat botqog‘iga cho‘ktrish istagida yonaman. Qisqa bo‘salar almashinuvidan so‘ng, baya menga qulay ko‘ringan, hush yoqqan hotada turib berishini so‘radim. U so‘zsiz, engashib turib oldi.

Endi, anchagina yumshoqlik bilan munosabatda bo‘la boshladim. Jismini erkalab, siypalab harakat qilaman. Sanoqqa solganda balki yogirmanchi ehtimol undan ko‘proq, zarba urdim.

"Uhhh!"

Yana o‘sha mo‘jizaviy, sevgi sharbati jumragi ochilib ketdi. Qaniydi o‘sha titroq ovozda chiqoyotgan ehtrosli tovushlarni ko‘proq eshitsan. O‘zinida ko‘tara olmay, qaltirayotgan tizzalarni ushlab tursam. Ayolnning lazzat uchqunidan, shok holatida qiladigan harakatlarini ko‘rib, bunga o‘zing sababchi ekanligindan g‘ururlansang! Holbuki bu lahzalar to‘rt, besh sonya davom etar ekan. Yana shu damni ko‘rish uchun harakatni tezlatdim, biroq bu safar, yolg‘iz o‘zim huzurlandim...

Urug‘ni qoqlab, havza tubiga joylagach sarmast tanamni devonda ko‘rdim. U devor tomonga o‘tib, quchog‘imga suquldi. Endi tugaganini sezganday, ustimizga choyshobni tortdi. Labimni chetidan erkanamo o‘pib qo‘yarkan, ko‘zlarini yumib, bilagimni quchoqlab oldi.

- Uhlaysizmi?

- Hmm! - ko‘zini ochmay shivirladi, - Hayrli tun, azizim!

- Hayrli... - haqdorligim tutib, erkalatib sochini o‘ynab aytdim, - Uhlang, mayli... Uhlayotgan ayol bilan yaqinlik qilish boshqacha bo‘lar...

- Ihtiyoriz, ihtiyoriz... - pinjimga yanada suqulib, qunishib oldi, - Ihtiyoriz... Men siznikiman azizim...

Ayoldan bunday so‘zlarni eshitish, kishini shunday sarmas qilib qo‘yarkanki, sharob ichmay kayf qilganday bo‘larkansan.

Meni maqsadim qatiy edi, u bilan tongacha yana birga bo‘lmoqchi edim. Biroq jismoniy holat, vannaxonadagini dagini hisoblaganda to‘rtinchisi bo‘lib, biroz qattiq harakatlarimdan azoyimda bezillash hosil bo‘lgandi. Shundoq bo‘lsada, salgina hovirimni bosib olish uchun, keyingisini bishlamay hayolga erk berdim.

Istamay mudrab qolibman, ko‘zimni ochganimda sahar vaqti ekan. Ayni dam yonimdagi ayol uyg‘onib, ustimda oshib o‘tayotgan ekan. Aftidan uyg‘onib ketishimga, o‘zini sababchi deb bildi chog‘i, tepamga egilib muloyim pichirlab, uzurhollik bilan uyquni davom ettirishimni so‘zab, o‘pib qo‘yarkan, shu top ting‘illab musiq chalayotgan telifonini ko‘tarishga shishildi.

Mijjalarim hamon uyqu, bosimidan qutilaolmayotgan bo‘lsada, yalang‘och ayol tanasining josibasida uyquni quvib yuborishga, tundagi voqelarni jonlantrishga o‘zimda zo‘r ishtiyoq tuydim.

Uning, tun hirasidagi ehtrosli jismi boshqacha tasurot qoldrgan bo‘lsa, tong yorug‘idagi oppoq badani bir boshqa olam bo‘lib, hirsimni qo‘zg‘otardi.

U meni yana uhlab qoldi deb o‘yladimi yoki telifonga alag‘da bo‘libmi, bir necha sonya teskari qaragan ko‘yi, shivirlab gaplashib turdi. Bu vaqti men, allaqchon qurolimni unga o‘qtalib janga hozir edimu, ammo tundagi qo‘polligimdan istihola qilib, oldinga siljiy olmayotgandim. U men tomon o‘girilgach, uyatdan duv qizardiyu, ko‘rsatkich barmog‘ini labiga teqazib, suhbatini davom ettirar ekan, sochilib yotgan kiyimlarini yeg‘ib olishga chog‘landi.

Gaplashayotgan insoni do‘kondagi uch hodimlardan biri edi. Hodimiga jiddiy ohangda buyruqbozlik qilayotganini ko‘rib, unda yana avvalgi qatiyatli ayol qiyofasi paydo bo‘layotgani sezib havotirlana boshladim. Tundagi ustunligimni o‘zimda saqlib qilish uchun nimadir qilishim kerak ekanligini angladim. Tezda turdimu, olmoqchi bo‘lgan kiyimlarini qo‘lidan tortib oldim. U zo‘raki jilmayib, kiyimiga qo‘l cho‘zganda ortimga berkitdim va yaqilashganidan foydalanib labidan o‘pib oldim. Bo‘sa ovozidan tashvishlanib, ko‘rsatkich barmog‘ini labiga bisib, telifonga ishora qildi. Yana bir urunib kiyimlarini ololmagach, hona o‘rtasida bir fursat turib, kiyim javoni tomon yurdi. Epchillik qilib, yo‘lini to‘sdim. Har bir harakatini bo‘sa bilan qaytara boshlaganimdan so‘ng, chor-nochor telifondagi suhbatini qisqa qildi.

- Nima bu tentaklik?

Qo‘lini beliga trab, arazlagan qiyofaga kirdi. Men so‘zsiz jilmayib, siynasini yengil turtkilab, yuzidan o‘pib oldim. Biroz qizarib, qo‘llarini erkanamo bo‘ynimga tashlab o‘pkalanib so‘zladi:

- Ehtyotkor bo‘lishimiz kerak...

Hop deganday bosh qimirlatdim. U mamun yuzimni silab, kiyimlari tomon qo‘l uzatdi.

- Tentaklik qilmang azizim, kiyimlarmni bering!

Yo‘q, deganday bosh chayqab ortimga yashirib yana labiga lab cho‘zdam. Bu safar yuzini olib qochib, arazlagan ko‘yi yalang‘och yotoqni tar etarkan:

- Tentagim... - deb yelkasi osha jilmayib qarab qo‘ydi.

Darxaqiqat. Hozir qilayotgan, bundan keyingi harakatlarim chinakam tentaklik edi. Ammo bundan o‘zim boshqacha zavq tuyayotgandim. Qo‘limdagi kiyimlarni kravat ustiga uloqtrib, uning ortidan ergashib, chaqqonlik bilan hojatxonaga kirib eshikni yopdim.

- Bezorim... Bu oshib ketdi, tezda chiqing yoki men chiqib turayin!

Yana so‘zsiz, bezbetlarcha jilmayib qarab turaverdim. U qatiyatimga tab berganday, qizarib bo‘zarib nozik yerlarini berkitishga urunib, jumragini bo‘shatdi. Norozilanib o‘rnidan turib chiqmoqchi edi, bilagidan mahkan ushlab: ''Senikini ko‘rdim, menikiniyam ko‘rginchi!'' qabilida shilangimdan suv oqizdam. G‘ashlanib yuzini teskari burib oldi.

Hojotxonada, bundaqa ishlarni bir-biriga ko‘rsatib qilish, chiroyli bo‘lmagan holat. Ikkimizga ham hush kelmadi albatta, lekin oramizda qolgan oz-moz pardani ko‘tarib tashlash uchun hayolimga kelgan bemanilikni qildim. Hartugul foydasi bo‘ldi, birgalikda cho‘milish uchun dush tagiga torganimda mutaylik bilan ihtiyorini tutqazdi.

Mayin oqayotgan suv oqimlari ostida qilgan, romantik yaqinligimiz nonushtadagi asalchoydek ko‘nglimizni bir-birimizga yanada iliqtrib qo‘ydi...

***

Bahor faslining ohirgi oylarida boshlangan yaqinligimiz ham yarim yildan oshib, qish ham kirib keldi. Bu orada, uning puxta rejalari bilan, shufha uyg‘otmay qanchadan-qancha totli onlarni, boshdan kechirdik. Eslasam har biri, hikoya bo‘lishga arzugulik...

Bu davr men, doyimo unga ilhaq yashadim. Ham ko‘nglim, ham nafsim bilan unga talpindim. U ham munosib qarshi oldi, lazzat baxsh etibgina qolmay, topganini berkitiqcha qo‘limga tutqazardi. Go‘yoki fahsh ishlarimiz uchun to‘lov olganday, nohushlansam, ko‘nglimni hotirjam qilib, kelajagim uchun qayg‘urishga o‘zini burchli ekanligini aytib, pullarni bir qismini ehtiyotlab qo‘yimni tavsiya qilardi. Shundoq qilib, oladigan oyligimni qo‘shganda nari beri o‘n milyon atrofida bo‘lib qolardi. Oylikni, uyga topshirsam qolganini horij valyutasida berkitib qo‘ya boshladim.

***

Bugun ertalab un olish uchun ketayotganimda, shifoxonaga tashlab qo‘yishimni so‘ragandi. Tushib ketayotganda qo‘limga, beshta yuz kuperolikni qistrdi.

- Bu nimaga? - dedim birdan buncha katta summani topshirganidan hayron bo‘lib.

- Sizga, - jilmayib ko‘rsatish barmog‘ini labiga bosib, sirligina ko‘z qisdi, - Ehtyotlab qo‘ging...

- Hop, - gapni asosiy mavzuga burdim, - Mehmoniz ketdimi?

Bosh qimirlatib, shirin jilmayib tushib ketdi.

U bazan mehmoni borligini aytadi, bu ayollarga hos holat ekan, bunday vaqtlarda bir necha kun yaqinlikdan tiyilib turardik. Ohirgi hafta, mehmoni keyin biroz betobligi uchun haftadan oshibdiki yaqinlik qilolmasdik. Jinsiy istagim shu qadar qutirib yonardiki...

Undi olib kelib, qoplarni omborga tushurgach raqibim Vali tog‘ani choyxonaga ketganini bilib, suyukligim vasliga tashna yotoqxonasiga kirishga ozimda jurat topdim. U o‘rinda yotgan ekan. Hushlashib quchoqlashdik, undan besh daqiqa vaqt ajratsa ishimni bitirib ketishimni so‘radim. Qoydalariga asosan, yotoqxonasiga, raqibimga hurmat saqlab, ozorlanmaydigan qilib etiroz bildirar ekan, bir necha kun sabli bo‘lsam, o‘zimizni oshyonda yoqimli kechani vada berdi.

Nochor rozi bo‘lib, bo‘salardan taskin olar ekanman, kutilmaganda Vali tog‘ani tashqarida yurganini payqab, qanday shikafga joy bo‘lganimni sezmay qoldim. U pardoz oynasi qarshisiga o‘tirib oldi. Sal o‘tib, raqibim kirib keldi. Ularni ko‘rmadim ammo yaxshigina eshitardim.

Yarashmagan so‘zlar bilan xotinini erkalagan bo‘ldi. Javoban jiddiy ohangda, tegachog‘lik qilmaslikdan ogohlantrish oldi. Shundan so‘ng biroz jiddiy ohangda suhbat qurushdi. Keyingi so‘zlar esa... Men shok holatida edim...

- Bordingmi? Ho‘sh, nima bo‘ldi? - dedi Vali tog‘a.

- O‘n haftalik ekan...

Dilbarning past ovozda aytgan so‘zidan angladimki, u homilador ekan. Biroq Vali nega bundan hursand bo‘lib qiyqirib yubormadi.

"Nahotki?''

Hayolimdan, shu so‘z o‘tar-o‘tmay Valini hunuk so‘zini eshitdim:

- Anovi itvochchangni, og‘zini mahkamlash kerak!

- Og‘zizga qarab gapiring... Siz o‘ziz eplolmaganiz...

Go‘yoki miyyam portlab ketganday bo‘ldi, ularni qolgan so‘zlarini chala-chulpa anglab qolardim.

''Haromi, dayus... Aslida sen itvochchasan, orsiz!''

Ichimda bo‘ralab so‘kayotgan bo‘lsamda, joyimdan qimirlamay ularni tinglab turaverdim. Dahanaki jangda, Dilbar, Valini yeb tashladi... Shundagina bildimki, men bilgan yonida doyim o‘zimni ayibdorligimdan ko‘ziga qaray olmaydigan inson aslida tuban, paskash ekan. Beypusht ekanligidan Dilbarni kimdan bo‘lmasin, zurriyot tug‘ib berishga undagan ham uning o‘zi ekan...

Vali chiqib ketgach, shikaf eshigi ochildi. Qarshimdagi ayolga savol berishdan o‘zimni tiyolmadim:

- Siz holiladormisiz?

- Hmmm!

Mayin jilmayib, qornini silab qo‘yarkan, bola mendanmi deganday shok holatidagi nigohimdan fikrimni o‘qib, ko‘ksimni silab bolani mendan ekanligini shivirlab aytdiyu bo‘yninga osildi.

Shu lahza, go‘yoki men o‘n yoshga ulg‘aygandek bo‘ldim, buning oqibatini aqlim teran fahmlab yetgandi.

''Bu qanday dahshat, ahir bu qanay bo‘ldi! Nahot mening bolam...''

Undan jirkanib, o‘zimdan nari itardim.

- Siz meni atayin yo‘ldan ozdirdizmi?

- Yo‘q, aslida... Men sizga gammasini tushuntrib beraman...

- Sizdan jirkanaman!

Eshik tomon yurar ekanman, uni yana ilk oqshomdagidek telbanamo qiyofada ko‘rdim. Yig‘lab tashlab ketmasligimni so‘ray boshladi. Ko‘zyoshlar samimiy ko‘rinib ko‘nglimni yumshatgan bo‘lsada, aqlim ortiq bu maskanda qolmasligimni takitlardi.

- Ota-onam bilsa, meni o‘ldi deyavering...

- Ular, bilishmaydi...

Uni eshitib ham o‘tirmadim, qo‘l siltab qo‘yayaqoldim. Bir ahvolda, do‘kon oldida paydo bo‘ldim. Vali siyrak uzun sochlarini orqaga asabiy silab-silab qo‘ygancha segaret chekib, mijozlar bilan ho‘shlashib turardi.

Qay ahvolda qo‘l berib salomlashganimni bilmayman, so‘zlarini idrok eta boshlaganimda u otalarcha yelkamga qoqib, ishlarimdan mamnunligini aytardi.

''Odam shunchalik munofiq bo‘lishi mumkin bo‘lsa!''

- Yaqinda yangi Labo chiqadi... Shuni seni nomingga rasmilashtiramiz?

- Nega menga?

- Opang bilan senga sovg‘a qilmoqchimiz...

Sahovatidan go‘yoki yayrab huzur qilgandek, ishshayib kuldi.

''Itvochchani og‘zini yopish uchunmi? Qo‘rqma hotining yopib yuribdi...''

Ichimda kinoya qilib kulgan bo‘lsamda, qahrim oshib asabiy tishim g‘ichirlardi. Shundoq bo‘lsada, o‘zimni bosib olishga urundim. Sababi o‘zim ham yaxshigan ayib ishlar qilganin, hamon bularni oqibatini o‘ylab, ichimdan zil ketib turganim edi.

- Kerakmas tog‘a!

- Sen hijolat bo‘lma, bolam... Begona emassan!

Shu top, dadamni bir necha bor, meni o‘qishga undaganlari yodimga keldi. O‘shanda yaxshi topib, jinsiy aloqa lazzatidan huzurlanib yurganim uchun, dadamni so‘zini olmagandim. Endi tushunsam bu meni botqoqdan qutqaradigan yagonana yechim ekan.

- Men o‘qimoqchiman...

Istagimni qatiy bildrib ular bilan hayrlashdim...

***

Oradan talaygina fursat o‘tdi. Vodiydagi hususiy tayorlov markazlaridan birida, o‘qishga tayorgarlik ko‘ra boshlagandim. Tartib intizomning qattiqligi, telifonlar ishlatilmasligi, tashqi muhittadan uzulib, hayol o‘qish yodlash bilan band bo‘lib, yomon odatlardan qutulib qolarkansan.

Anchadan buyon qishloqqa bormagandim, o‘qishga kirishga qattiq bel bog‘lagan kishidek yotoqda qolib keta boshladim. Oylam buni yaxshilikka yo‘yib, etiroz bildrmadilar, men esa jinsiy aloqaga tobeylikdan, moddiy qaramlikdan qutilganimdan mamnun edim. Garchi Dilbarni o‘g‘il tug‘gani, o‘tgan o‘y Vali katta aqiqa qilib bergani eshitgan bo‘lsamda, bundan katta fojiya yasamaslikka qaror qilgandim.

***

Bugun, erta oylam oziq-ovqat olib kelishi kerag edi. Aniq vaqtini bilmasamda, shu ikki kundan buyon yo‘l boshidagi, olcha daraxti ostini makon qilib olgandim. Atrofda o‘nlab o‘quvchilar, hamma o‘zi bilan o‘zi bo‘lib ketgan. Bir vaqt tepamda tanish ovozni eshitdimu...

- Salom... Salom arslonim, salom...

''U munchalar chiroyli bo‘lib ketibdi... Yoqimli iforichi... Yo‘g‘e nimalarni o‘ylayabman o‘zi?''

- Rosayam ozib ketibsiz, arslonim!

So‘zlashga ham ulgurmadim, uning o‘zi oyim va singlim bilan meni ko‘rishga kelganini ayta boshladi. Yigirma metrlar nardida, qizil rangli sparkdan sumkalarni tushurayotgan singlim, tepasida ko‘rsatma berib, bola ko‘targan onam ko‘rindilar.

"Bu bola... Bu bola...!''

Biroz aqlim boshqa sababga chalg‘igani boyis, uning bo‘yimdan quchib ko‘rishishiga ihtiyorsiz imkon berarkanman, tanish ayol iforidan eski hislarim qo‘zg‘aloytganimi his qildim.

Yon berimizdagilar, bu ayolni mehribinlik bilan quchoqlashidan, bir opa ukasini sig‘inibdi deb o‘ylashi aniq. Biroq, quloqlarim ostida pichirlayotgan lablar:

- Sog‘indim azizim... Juda sog‘indim!

Nigohlarim onamda, hayolimni esa:

"Onajonim qo‘llaridagi go‘dak nabirangiz ekanligini bilarmikinlar! Oooo Dilbar sen naqadar daxshatli ayolsan!''

Hamon qulig‘imga shivirlaydi:

- Chanqaganman!

Tomom...