Bu hikoya fantaziya mahsuli bölib, hikoyadagi qahramonlar real hayotda yöq.

Ziyofat tomon ketar ekanmiz, közlarimdagi quvonch va beg'uborlikni yashira olmasdim. Yöldagi darahtlar, baland binolar va körkam hiyobonlar ham, mening quvonchimga sherik bölayotgandek edi göyo. Ziyofatga borganda birinchi qiladigan ishlarimni reja qila boshladim. U yerga yetib olganimizdan söng, Mohirani yana körishimni öylasam, bahru-dilim yayrab ketardi. Bugungi ziyofatni bir yarim oydan beri intiq bölib kutmoqdaman. Ziyofat qiziq emas, menga faqat Mohira kerak. Chunki, u meni sevgilim. U ham meni intizorlik bilan kutmoqda degan umiddaman. Oxirgi marotaba körishganimizda, bizning uyda, mening yotog'imda birga bölgandik. Uning qizligini 1yil oldin olganman. Shu orada bor yög'i uch marta birga bölganmiz. Biz bir-birimiz bilan qanchalik körishishga harakat qilmaylik, ota-onalarimiz bunga izm berishmasdi. Körishganimizda ham, biz uchun oddiy bölib ulgurgan siypalashlar, quchoq va bösalar bilan cheklanib qolardik. Bugun esa u bilan nima qilib bölsa ham birga bölishim, hushböy iforidan, gözalligidan va silliq badanidan bahra olishim kerak edi. Shunday shirin hayollar bilan manzilga yetib keldik. Mashinani avtoturarjoyga qöyib, "Zarafshon" zinalaridan yuqoriga kötarila boshladik. Asosiy eshik tomon yaqinlashar ekaman, hayajon va sog'inch hislarimni vujudimni qamrab olayotgandi. Chiroyli bezatilgan "hall" orqali katta zalga ötdik. Bu zal juda ham chiroyli bezatilgan, devorlari naqshinkor, shiftlaridagi bezaklari va kattakon qandil ham zalga körk berib turardi. Ammo menga bu naqshlardan köra, Mohira köproq körk bag'ishlaydigandek tuyulardi. Ota-onam ortidan ergashib, mezbonlar, ya'ni ziyofat egalari va boshqa mehmonlar bilan körishib chiqdim. Mohirani ota-onasi ham kelib bölishibdi. Demak, qizlari ham shu yerda. Men tengi yigitlar deyarli yöq ekan. Faqat bir-biridan chiroyli qizlar körinardi. Ular orasidan Mohiramni qidirib, qöshiqchilar oldiga kelib qolibman. Shu qöshiqchilar sahnasi ortida fotostudiya ish yuritar ekan. Ösha yerdan tanish ovoz keldi. Zum ötmasdan ikki qiz bilan kulishib, fotostudiyadan Mohira chiqib keldi. Men uni körib közlarimdagi quvonchni yashira olmadim.
-Fozilaka, dedi u ham meni körib hursan bölgan holda.
-Qalesan, seni qidirib yuruvdim.
-Hozir, bir daqiqa Fozilaka.
U shunday deb haligi qizlar bilan nimanidir gaplashdiyu, hayrlashib yonimga keldi. U mendan bir qadam narida turardi. Etagi yergacha tushib turgan, ammo yelkalari va kökrak tepa qismi ochiq bölgan bu binafsha rangi köylagi, uni bu kecha malikasi ekanligini bildirib turardi. Bir tekisda yoyilgan sochlari esa, körkiga körk qöshib, mening ehtirosimni qitiqlardi. Uni közlariga sog'inchga tölgan közlarim bilan qarab:
-Seni qanchalik sog'inganimni bilasanmi gözalim?
-Qanchaligini bilmadimu, lekin aniq meni sog'inchimdan kam.
-Seni shu yerni özida bag'rimga bosib diydoringa töygim kelayabdi.
-Yöööq, ahmoqqinam meni, odam köpku, oyim ham ana bizga qarab turibdilar.
-Menga farqi yöq, odamlar ham, onang ham bilib qöyishsin örtamizdagi tuyg'uni!
-Qanday tuyg'u ekan?
-Muhabbat tuyg'usi azizam, muhabbat!
-Balki faqat ehtirosdir a?
-Agar shunday bölganida hozir meni quchog'imda bölarding.
-Mayli Fozilaka, tarqalaylik! Men özim sizga ishora qilaman jonim.
Oxirgi sözdan yaxshigina ta'sirlanib kettim. Bu ta'sir bir qismi shim ichidagi "jangchi"ga ötib, u ham uyqudan biroz uyg'onib ketdi. Restoran bariga borib qizish uchun ozgina, ellik gramm viski bilan ichak yöllarim va oshqozonni chayib oldim. Özimda biroz bölsada özgarish boshlanganini sezdim. Telefon hushtagidan apil-tapil chöntaklarimdan uni qidirib topdim. Mohiradan yangi xabar kelibdi.
"qayerdasiz".
Jin ursin, yodimdan kötarilibdiku. Tezlik bilan katta zalga chiqdim, Mohira körinmayabdi. Örtaroqqa keldim, ha ana u, boshqa zalga kirib ketayabdi. Ösha 9al tomon men ham yura boshladim.
-Foziljon, qayerga shoshayabsiz?
Beihtiyor öng tomonga qaradim, Mohirani dadasi. U tomonga asta qadam tashlab bordim.
-Assalomu alaykum, Salim aka, tuzukmisz, kelnoyim tuzukmilar, Mohirani öqishlari yaxshimi?
-Besh daqiqa oldin gaplashib turgandingizku Mohira bilan.
-A? Haa aytgancha, tög'ri, yodimdan kötarilibdi, dedim kalovlanib.
-Haa, xotirani yaxshilang. Qolganlar yaxshi, tuzuk.
-Unaqada yaxshi, ajoyib ziyofat bölmoqda.
-Haa, mayli, boraqoling qayergadir shoshilayotgandingiz.
Madaniyat bilan Salim aka bilan xayrlashdimda, boyagi zalga kirdim. Bu zal kichikroq, ammo asosiy zaldan köra chiroyliroq ekan. Devorlar ajoyib alvon tusdagi gulqog'oz bilan bezatilgan, polda ham chiroyli alvon gilam. Shiftda mayda har xil chiroqlar közni olardi. Zal örtasida esa katta dumaloq va baland stol joylashgandi. Stol usti nozu-nematlar bilan töldirilgan. Biroq stullari yöq. Haa, axir bu "shvet stöli"ku(столь шведская). Hayolimni chalg'itgan zalning bir burchagida Mohira menga kulib qarab turardi. Hech narsa demay, bag'rimga qattiq bosdim. Gözal chexrasiga qaradimda, lablariga endi yaqinlashgandim, zalga ofitsiant kirib qoldi.
Ehtirosli onlarimiz endi boshlanay deganda halaqit bergan bu ofitsant, asabimni buzib yubordi. U bir bizga, bir stolga va bir qölida turgan patnosdagi narsalarga qarab, nimalarnidir stolga joylar edi. Patnosi böshab, tez qadamlar bilan zalni tark etdi. Hushbichim qilib ilingan deraza pardasi yonida, biz bir-birimizga qarab turardik. Ofitsant halaqit berib, undan uzgan qöllarimni endigina qayta tiklamoqchi edim, yana bir boshqa ofitsant zalga kirib keldi. Qöllar yana uzoqlashdi, asablar esa taranglashdi. Bu galgi ofitsant bizga qaramasdan, qölidagilarni stolga qöydida, zaldan chiqib ketdi. Bir-birimizning közlarimiz yana töqnash böldi.
-Fozilaka, bu yerdan ketaqolaylik! Kimdir sezib qolmasin.
-Qani unda buyoqqa yurchi!
Men uni qölidan ushlab ortimdan ergashtirdim va ofitsantlar kirib chiqayotgan eshikdan ichkariga kirdim. Bu yer taom, yarimfabrikatlarni tayyorlash xonasi, salatxona va oshxonani zalga bog'lab turuvchi katta va uzun yölak ekan. Ikkimizga ham qiziq tuyulgan yölak böylab yurib, ovloqroq joy yoki xona qidirar edik. Bu yerda bizni taniydigan hech kim bölmagani tufayli, bemalol harakat qilar edik. Yoshimiz yigirmaga yetgan bölsada, yosh bolalardek qöl ushlashib, bir-birimizga har-xil qiliqlar qilib ketar edik. Afsuski, pichoqqa ilinadigan joy topa olmadik. Yölak binoga halqa shaklida joylashgan ekan. Shu sababli biz, yölakka kirgan boyagi eshik oldidan chiqdik. Svet stoli joylashan zalga qaytib chiqdik.
-Hösh, endi nima qilamiz gözalim?
-Bilmadim, ammo bu yerdan, ya'ni ziyofatdan keta olmaymiz.
-Haa, bilaman.
Boshim qotib qolgandi. Mohiraning tim-qora, mehr töla közlariga qarab turishdan özga chora qolmagandi göyo. Shu vaqt zalga patnos kötargan bir ofitsant kirdida, qölidagilarni stolga qöya boshladi. Kutilmaganda qölidagi patnos muvozanatini yoqotdida, patnos polga tushib ketdi. Patnosda funduklar töldirilgan krimankalar bor edi. Idishlar sinmadi, amm o funduklar har qayoqqa sochilib ketdi. Ofitsant chökkalab ötirdida, funduklarni tera boshladi.